কবিতাৰ শিৰোনাম Assamese Poem
তুমিহীন জীৱন – ৰেহান চৌধুৰী
তুমিহীন এই জীৱনখন, ভাঙি যোৱা এটুকুৰা কাঁচ,
পোনে পোনে বুকুৰ মাজত, জ্বলন্ত শিখা, তন্দ্ৰা লাশ।
সপোনবোৰ আঁতৰিলে, মনৰ আকাশত নাই তৰা,
দিনটো যেনেতেনে যায়, ৰাতি বিষাদৰ পাৰ নকৰা।
নিকোটিনৰ ধোঁৱাত জ্বলে, হৃদয়ৰ স্মৃতিবোৰ,
প্ৰতিটো টানত থমকি থাকে, জীৱনৰ গতিৰ ডোৰ।
মাকৰ চকুত বৰষুণ, দেউতাৰ মুখখন মলিন,
“ল’ৰাটো ক’ত হেৰালে?”—প্ৰশ্ন মাকৰ ওঁঠেৰে ৰাতিদিন।
ৰাতি হয় ভোৰ চাৰিটা, পোৱা হয় বা’ৰ বজাত,
ৰাস্তাৰ কাষৰ চা দোকনত, পাৰ হয় আধা জীৱন তাত।
সময়ৰ ভাত সময়ত নাখায়, জীৱন হ’ল নাশ,
প্ৰেম মানুহক আশা দিয়ে, প্ৰেমতেই সৰ্বনাশ।
মূলভাব: তুমিহীন জীৱন – ৰেহান চৌধুৰী
এই কবিতাখনৰ মূলভাব হ’ল বিচ্ছেদৰ বেদনা আৰু জীৱনলৈ আৱদ্ধ হতাশা। কবিতাখনে প্ৰেমৰ বিচ্ছেদৰ ফলত হোৱা মানসিক আৰু শাৰীৰিক যন্ত্ৰণাৰ ছবি অঙ্কন কৰিছে।
প্ৰেমিকজনৰ অনুপস্থিতিত জীৱনখন ভগ্নস্বপ্নৰ দৰে লাগিছে, য’ত দিনবোৰ বিমনা আৰু নিশাবোৰ বিষাদময়। কবিয়ে নিজৰ জীৱনলৈ উদাসীন হৈ পৰিছে, য’ত নিকোটিন, চাহৰ দোকান, আৰু এক অস্থিৰ জীৱনশৈলী বিচ্ছেদৰ গভীৰ ক্ষত প্ৰকাশ কৰিছে।
তেখেতে মাতৃ-পিতৃৰ দুখ আৰু স্নেহৰ অপ্ৰাপ্তিতো উল্লেখ কৰিছে, য’ত মাতৃ দুখী, দেউতাৰ মুখ মলিন। কবিতাখনে আশাহীনতাৰ বেদনাতো স্পষ্টকৈ প্ৰকাশ কৰিছে ।