শিৰোনাম একাজী – শান্তনু চাংমাই Assamese Poem
এনেকৈয়ে এদিন
এচিকুট এন্ধাৰত
একাদশীৰ এখন্তেকত
এবুকু এলেকাত
এৰিছিল এলাগীয়ে
একুৰি এলাহ একাদিক্রমে
এৰা, একাকাৰ
এইবেলি এলান্ধুময়
এছাৰেকণি এচিড এচিড এচিড…
নিয়ম নমনা নৈ
-শান্তনু চাংমাই
অকোৱা পকোৱা বাটেৰে বৈ আহে
কিছুমান দুখ পাহাৰীয়া
নদীৰ দৰে মাজে মাজে থমকি ৰয়
মাজে মাজে ঢাপলি মেলে সকলো নিয়ম ভাঙি
এই শিকলি ছিঙিব কোনে
এই জুই নুমুৱাব কোনে
এই সোঁত বোধিব কোনে
এই বান ভেটিব কোনে
সকলো পাহৰি ঐনিতম গোৱা ছোৱালীজনী
ডুবি থাকে আকণ্ঠ বেজাৰৰ
লুইতত সাহস তাইৰ কাষ চাপিবলৈ ভয়
খোৱা হৈছে
ধুমুহাও লাহেকৈ হে কাষেৰে পাৰ হৈ যায়
চান্দো সদাগৰ বেপাৰলৈ গ’ল হালধি
বেচি মণি মুকুতা আনিবলৈ কুকুৰনেছীয়াই
বখলা বখল কৰিলে অসুৰে ৰেপি বেপি
কাটিলে নাৱত নিলাজ শেলুৱৈ
গজিল হাড়ত গজিল কঠুৱা দুবৰি
মৰি মৰি জীয়াই থাকে কিছুমান মৰাশ শগুণে
নেদেখা জীয়া মানুহৰ মৰাশ
মাথোন মাজে মাজে তাই থমকি ৰয়
চকুপানীৰোতো থাকে এক শেষ অধ্যায়।
কবিতাটোৰ মূলভাব
এই কবিতাখনত জীৱনসংগ্ৰাম, সমাজৰ অন্যায়-অবিচাৰ, আৰু অতীতৰ দুখ-ব্যথাৰ ছবি অঙ্কন কৰা হৈছে। কবিয়ে জীৱনক এটা পাহাৰীয়া নদীৰ সৈতে তুলনা কৰিছে, যি মাজে মাজে থমকি থাকে, পুনৰ গতি লয়, আৰু সকলো নিয়ম ভাঙি আগবাঢ়ে। ই মানুহৰ যন্ত্ৰণা, কষ্ট, আৰু দুখৰ এক গভীৰ প্ৰতিচ্ছবি
একাজী – শান্তনু চাংমাই Assamese Poem
শিকলিৰ সংকেত প্ৰচলিত নিয়ম-কানুন, সংস্কাৰ, আৰু সমাজৰ নিৰ্দিষ্ট সীমাবদ্ধতাৰ প্ৰতীক, যাক ক’ৰোবাই ছিঙিব নোৱাৰে। জুই, সোঁত, আৰু বান যেনেকৈ নিয়ন্ত্ৰণ নকৰিব পাৰি, ঠিক তেনেকৈ মানুহে সমাজৰ বিভীষিকা, অবিচাৰ, আৰু অনিয়মৰ বিৰুদ্ধে আক্ৰোশ প্ৰকাশ কৰিবলৈ ভয় খায়।
কবিতাত ঐনিতম গোৱা ছোৱালীজনী দুখৰ প্ৰতিচ্ছবি, যি বেজাৰত আকণ্ঠ ডুবি থাকে। লুইত নদীৰ সাহস যেন আজিৰ সমাজত নোহোৱা হৈ গৈছে, আৰু মানুহ দুখ-সাহস নোহোৱাকৈ জীৱন পাৰ কৰি থাকে।
চান্দো সদাগৰৰ কাহিনী, বেপাৰৰ হালধি, অসুৰৰ লুট-পাট, আৰু মৰাশ শগুণ সমাজৰ শোষণ, লুট-পাত, আৰু নৃশংসতাৰ বর্ণনা বহন কৰে। নাৱত শেলুৱৈ কাটাৰ প্ৰতীকীত্ব হৈছে যি মানুহ উন্নতিৰ পথত আগবাঢ়িব বিচাৰিছিল, তেওঁলোকক সহিংসভাৱে দমন কৰা হ’ল।
শেষত, কবিয়ে চকুপানীৰ অন্তিম অধ্যায়ৰ উল্লেখ কৰি মানুহৰ অন্তিম দুখৰ সীমা ওলিয়াই আনিছে। ই এক গভীৰ সমাজবোধ, দুখ-যন্ত্রণা, আৰু সংগ্রামৰ কবিতা, যি পাঠকৰ মনত এক চিন্তা আৰু বেদনাৰ গভীৰ অনুভূতি জগায়।